11 juli is het 29 jaar geleden dat (Bosnisch) Servische troepen de stad Srebrenica binnenvielen. 8372 Bosniakken, vooral jongens en mannen, werden vermoord. Op 6 juli is er een lokale herdenking op het Grotekerkplein voor de Laurenskerk in Rotterdam. 

Selma Smajić-Efendić is een van de sprekers tijdens de herdenking. Zij woonde tot 1992 in Srebrenica en verloor haar vader, opa en oom in de oorlog. Selma: ‘Tot mijn negende ben ik heel liefdevol opgegroeid in Srebrenica. Ik woonde er met mijn ouders en mijn opa en oma. Toen het onrustig werd, ging ik samen met mijn moeder naar Novi Sad. Mijn vader bleef in Srebrenica met mijn opa en oma.’

In 1992 raakte Selma’s vader vermist toen hij op zoek ging naar levensmiddelen. Pas maanden later hoorde de familie dat hij samen met een groep mannen in het bos gevangen was genomen. Zijn lichaam is nooit gevonden. ‘Toen wij in 1993 nog steeds niets van mijn vader hadden gehoord, heeft mijn moeder besloten om naar familie in Nederland toe te gaan. Hier kregen we een permanente verblijfsvergunning. Ik ben verder opgegroeid in Nederland en werk al meer dan 20 jaar bij hetzelfde bedrijf. Ik heb Nederland altijd als heel warm ervaren.’

Pijnlijke plek
11 juli blijft voor Selma een zwarte dag. ‘Ik word die dag altijd benauwd wakker. Alsof ik geen adem kan halen. Je hoort weer verhalen en ziet beelden van die verschrikkelijke dag. Mijn opa en oom zijn ook omgekomen tijdens de genocide. Ik ben de afgelopen jaren nog vaak terug geweest naar Srebrenica. Mijn oma is er tot haar overlijden in 2021 blijven wonen. Het voelde altijd als thuiskomen. Nu mijn oma is overleden kom ik er niet graag meer. Het is nu alleen nog maar een pijnlijke plek. Je draagt het verdriet altijd met je mee.’

Blijven herhalen
Selma vindt het belangrijk om te blijven herdenken, vooral om de jongere generatie mee te geven wat er is gebeurd. ‘Wij hebben in Nederland de vrijheid om te gaan en staan waar we willen. Dat lijkt misschien vanzelfsprekend, maar dat is het niet. Het is belangrijk dat jongeren ook weten hoe de wereld eruit kan zien. Een genocide zou nooit meer mogen gebeuren. Dat moeten we blijven herhalen.’